08.01.2008.

 

Kecha tobim qochgani uchun dunyo ko'zimga tor edi...
Ishni tugallashga qanchalik urinmay, yuragimdagi torlik yanada torayib borar, har narsadan voz kechib, dam olgim kelardi, hamma narsani unutishni istardim...
Bir amallab ish kunini tamomladim, yana oilamning mehrga to'la o'gushuga qaytdim...
Kayfiyatimni qanchalar ko'tarmay, yuzimga qanchalar tabassum joylashga urinmay, kechki ovqatni ishtahasiz bo'lsa ham maqtab tanovvul qilishga urinmay, baribir yuzimdagi zohirlik oilamni tashvishga solardi. Ular ham o'z navbatida menga g'amho'rlik qilishga, ko'nglimni ko'tarishga qanchalik urinmasinlar, yuzlaridagi tashvish alomati sezilib turardi...
"Meni uyg'otmanglar...", "Ishga ham borgim kelmayapti...". Bu izohsiz gaplar qanchalik menga haqiqat bo'lib tuyulganini tasavvur qila olsangiz kerak...
Tong.... Yo'q tong emas, hali yarim tun... Men esa yana avvalgidek, bardam va baquvvat.....
Allohga shukrlar bo'lsinkim, yana ishga, yana hamkasblar, yana sertashvish mehnat qo'ynidaman....

Bir necha soniya ichida fikrimiz qanchalik tez o'zgarishini tasavvur qilib kulib qo'yaman: bur kun avval hamma narsadan voz kechishga tayyor odam bugun yana hammasini yangidan boshlashga bel bog'lagandek.
Na sovuq uy, na chiroqsiz hovli, na faysiz ko'chalar uning mehrini qoldira oladi: hammasiga tan beradi, Allohga shukr qiladi, va osongina "Tirikchilik" deb qo'ya qoladi...
Hayot u kabi barcha uchun ham davom etaveradi. Yaratganga shukr....