Insonlar borki, muhabbatni havas va ehtiros bilan alishtiradilar. Muhabbat deb niyat izhor qiladilar, Sevgi deb hohish tushunadilar, Qalb deb so'z oshkor etadilar. Bir bechora esa unga ishonib, Muhabbatni, dilni, qalbni, sevgini qabul qiladi.
Qalb orosi bilan, hayosi bilan, pinhoni bilan go'zal. Oshkor bo'lgach, uning dog'lari ko'rinadi.
Muhabbatga yetishgan inson bu bahtga o'zi ishonmaydi va inkor etadi. Yangi Muhabbat qidiradi. Bu hol ko'pchilikda kuzatiladi. Ishonmaysizmi? Qalbingizda, sirlaringizga, yuragingizga, hayollaringizga bir erk beringda so'ng uni begona ko'z bilan taxrir qiling.
Muhabbatni qidirish emas, unga sazovor bo'lish kerak, unga intilish kerak, zero g'unchani sevgan uning gulbargi bilan qo'shib sevadi, zero uning mevasini ham seva olishiga ishonarmikin?
Bulbul va atirgul...
Bog'imda ochilgan bir tup atirgul
Gulbargin oftobga solgancha ma'yus
Shabboda ishqiga etmayin parvo
Oshiq bulbulini kutadi hanuz...
Bilmaydi bechora bulbuli-go'yo
Faqat g'unchalarga solgan nigohin.
U uchun begona visol, ayriliq,
Tinglamas xech qachon gullarning ohin.
Sevgi deb gullarga aylanar g'uncha,
Xijron azobida qurib bitgay gul.
Muhabbat madhiga dostonlar bitib,
Bir umr tanhoda yashaydi bulbul!
14 avgust, 2001 yil
| 
